مادها از نخستین تیره های آریایی بودند که در آغاز سده هفتم و یا پایان سده هشتم پیش از میلاد در سرزمین ایران ، فرمانروایی نیرومندی برپا کردند.

نخستین پادشاه آنها دیااکو و آخرین آنها آژیدهاک بوده است که تا سال 550 پیش از میلاد فرمانروایی کرد و سرانجام از کوروش هخامنشی شکست خورد و با شکست او پادشاهی این دودمان بسر آمد.

پایتخت مادها شهر همدان بود که دیااکو در آن هفت دژ تو در تو ساخته بود و هر کدام از آنها با رنگ ویژه ای رنگ آمیزی شده بود به همین علت این شهر را در زبان پارسی هخامنشی ، (هگمتانه) می گفتند.

سرزمین مادها دارای سه بخش پهناور بود:

1- ماد (آتروپاتن) که شامل نواحی آذربایچان و کردستان کنونی بود.

2- ماد (سفلا) که از شمال به رشته کوه البرز از غرب به رشته کوه زاگرس و از شرق به کویر مرکزی ختم می شد.

3- ماد (پارتاکنا) که دره زاینده رود و فریدن فعلی را شامل می شد.

پس در زمان مادها منطقه میمه جزء سرزمین ماد (سفلا) بود در کتاب تاریخ اشکانیان آمده تیره ای از مردم ایران باستان به نام (پارتاسنی) در منطقه اصفهان تا عراق عجم (اراک) می زیستند. این مردم ابتدا (اشکفت نشین) بودند و روزها به شکار می پرداختند و شبها برای دورمانده از گزند جانوران درنده و سرما به شکاف کوهها (اشکفت ها) پناه می بردند.

گیرشمن، باستان شناس فرانسوی می نویسد : " بخش مرکزی نجد ایران که امروز استان های اصفهان – قم و اراک است حدود 15 هزار سال قبل از میلاد دریا بوده که در عصر بین یخچالی دریا خشک شده و شهرها و کویرهای اطراف شهرهای یادشده بازیافت آن دریاست.

با خشک شدن دریا ، جانوران از کوه ها به چمنزارها و دشت ها آمدند و انسانهایی که به وسیله شکار می زیستند آنها را دنبال کردند و در دشت اقامت گزیدند.

ادامه دارد.....